Jan Edward Romer b. 3 мая 1869 d. 5 сакавіка 1934

Зьвесткі зь Радавод

Падзеі

3 мая 1869 нараджэнне: Lwow

5 сакавіка 1934 смерць: Warszawa

Нататкі

Jan Edward Romer (ur. 3 maja 1869 we Lwowie, zm. 5 marca 1934 w Warszawie) – polski dowódca wojskowy, generał major Cesarskiej i Królewskiej Armii, generał dywizji Wojska Polskiego II RP.

Kształcił się w I Gimnazjum w Nowym Sączu gdzie przyjaźnił się m.in. z późniejszym wynalazcą Janem Szczepanikiem oraz poetą i tłumaczem Franciszkiem Mirandolą[1].

Od 1887 służył w armii austriackiej. W 1890 ukończył Wojskową Akademię Techniczną w Wiedniu i jako oficer zawodowy przeszedł kolejne szczeble dowódcze i sztabowe. Podpułkownik z 1911. W 1913 objął dowództwo 32 Pułku Artylerii Polowej na czele którego walczył na froncie rosyjskim i włoskim. Pułkownik z 1914. W 1916 na stanowisku dowódcy artylerii dywizji piechoty, potem korpusu piechoty. później dowódca 50 Brygady Artylerii i specjalnej grupy artyleryjskiej, odznaczył się w walkach, otrzymał wysokie nagrody i ordery.

Od 10 lutego do 1 maja 1917 przebywał w Warszawie, w przewidywaniu objęcia dowództwa nad artylerią Legionów Polskich. Ponieważ nie został wyznaczony na to stanowisko, w pierwszej dekadzie maja powrócił na front włoski, gdzie objął dowództwo XVIII Brygady Artylerii Polowej. W listopadzie tego roku przez dwa tygodnie dowodził brygadą piechoty. 6 lutego 1918 awansowany na generała majora ze starszeństwem z 1 listopada 1917 i wyznaczony na stanowisko dowódcy artylerii IX Korpusu. W następnym miesiącu został komendantem IX Brygady Górskiej. W czerwcu 1918 przez kilka dni dowodził 18 Dywizją Piechoty. Na początku października tego roku ponownie, tymczasowo, objął dowództwo tej dywizji. 3 listopada lekko ranny dostał się do niewoli angielskiej. Zwolniony z niewoli, 5 grudnia przybył do Krakowa.

W grudniu 1918 został przyjęty do Wojska Polskiego i wyznaczony na dowódcę Okręgu Generalnego "Łódź". Stanowiska nie objął, a 21 grudnia 1918 został dowódcą Okręgu Generalnego "Lublin". 5 stycznia 1919 stanął na czele Grupy Operacyjnej "Bug", na czele której walczył w Małopolsce Wschodniej i Galicji. 10 stycznia wkroczył do Lwowa, przełamując pierścień okrążenia ukraińskiego na południu miasta, na odcinku od Brzuchowic do Dublan. Od marca do grudnia 1919 szef Polskiej Misji Wojskowej Zakupów w Paryżu. Generał dywizji z 1 czerwca 1919. Następnie znowu na froncie wschodnim: grudzień 1919 – kwiecień 1920 dowódca 13 Dywizji Piechoty, kwiecień – maj 1920 dowódca Dywizji Jazdy na froncie ukraińskim, w czasie walk odwrotowych 6 i 1 Armii. Lipiec- wrzesień 1920 członek polskiej delegacji w sprawie rozejmu z Rosją Sowiecką, wrzesień 1920 – wrzesień 1921 szef Naczelnej Kontroli Wojskowej. 25 września 1921 został wyznaczony na stanowisko dowódcy Okręgu Korpusu Nr II w Lublinie. 10 lipca 1926 mianowany został Inspektorem Armii [2][3]. 13 maja 1932 zwolniony został ze stanowiska Inspektora Armii, a z dniem 31 lipca 1932 przeniesiony w stan spoczynku [4]. Osiadł w Warszawie, gdzie zmarł.

Autor wspomnień ("Pamiętniki", wyd. Lwów 1938). Brat znanego geografa, profesora Eugeniusza Romera.

Бліжэйшыя продкі і нашчадкі