Andrzej Bobola b. 1540 d. 27 лістапада 1616

Зьвесткі зь Радавод

Падзеі

1540 нараджэнне:

27 лістапада 1616 смерць:

Нататкі

Andrzej Bobola, herbu Leliwa (ur. w 1540, zm. 27 listopada 1616) – starosta pilźnieński, gniewkowski, dybowski, burgrabia zamku krakowskiego, podkomorzy wielki koronny (od 1607), początkowo dworzanin Jana Tarnowskiego, Zygmunta II Augusta, Henryka Walezego, sekretarz króla Stefana Batorego, oraz od 1599 r.; doradca i sekretarz królewski Zygmunta III Wazy, protektor jezuitów i fundator kościołów.

Był synem Krzysztofa Boboli (dziadka św. Andrzeja Boboli) – dziedzica dóbr Jabłonica i dworku w Iskrzyni z posiadłościami koło Krosna.

Matką jego była Elżbieta z Wielopolskich, (1520 – 1615).

Prawdopodobnie (wg ks. J. Poplatka) Andrzej był stryjem świętego Andrzeja Boboli i Jakuba Boboli. Miał pięć sióstr (m.in. Annę Drohojowską) i dwóch braci: Jana Bobolę i Mikołaja Bobolę – ojca św. Andrzeja Boboli.

Był najbardziej majętnym z Bobolów, który obok starostw: Rohatyn, Pilzno, Gniewków, Dybów i Dobrowoda, dziedziczył lub otrzymał od króla Zygmunta III Wazy wsie: Zmiennicę, Krościenko Wyżne i Krościenko Niżne (dzielnica Krosna), Podwinie, Leszczynę, Królówkę, Leśniówkę, Nową Wolę, Rzepiennik, Libuszę, Czychawkę, Złotą, Kryg, Binarową i Sadków.

Andrzej Bobola z burgrabiego zamku krakowskiego, doszedł powoli do urzędu podkomorzego koronnego. Młodość swą spędził na dworze hetmana wielkiego koronnego – Jana Tarnowskiego (zm. 16 maja 1561 r.), a na jego pogrzebie w maju 1561 r. jechał przed trumną, trzymając „drzewo” genealogiczne.

Na dworze Zygmunta III Wazy miał zlecenie królów: Zygmunta, potem Augusta, aby wychowywać młodzież. Od 1599 r. był sekretarzem i doradcą króla, przywódcą obozu regalistów. Jako podkomorzy, i na wyraźny rozkaz króla, brał udział w wyprawie na Smoleńsk, skąd po zdobyciu twierdzy, w drugiej połowie czerwca 1611 r., wybrał się do Wilna, by przygotować tam dla dworu kwatery i przypilnować triumfalnego wjazdu Zygmunta III Wazy.

Uczestniczył też z ramienia króla w wyprawie pod Gdańsk i do Moskwy poświęcając swe życie ojczyźnie. Największe uznanie zdobył u króla Zygmunta III Wazy. Za działalność kontrreformacką otrzymał podziękowanie od Stolicy Apostolskiej. Po porady przyjeżdżano do niego z Włoch, z Francji i Hiszpanii.

Andrzej Bobola wspierał uboższych członków rodu i własnym kosztem wykształcił, w uniwersytetach paryskim i rzymskim, późniejszego biskupa krakowskiego i kanclerza wielkiego koronnego – Jakuba Zadzika. W 1615 r. wypłacił na, założony w Grójcu przez Piotra Skargę, szpital dla ubogich 3000 złp. i "opatrzenie dla niego z wsi Sadków i Wólka Sadkowska - w ówczesnej ziemi Czerskiej, w powiecie Grójeckim". Gorliwie zabiegał o otwarcie jezuickiego domu profesów w Warszawie i przy kościele św. Barbary w Krakowie, a gdy starania te uwieńczył pożądany skutek, łożył wiele na ich utrzymanie.

Umożliwił odbudowę, zrujnowanego przez pożar, domu nowicjatu w Wilnie. Znienawidzony przez opozycję, protektor jezuitów, i współfundator klasztoru Jezuitów w Krośnie. Na kolegjum w tym mieście przeznaczył 6000 złp.

Był też fundatorem kościoła Jezuitów w Warszawie. Tam brat jego Wojciech Bobola umieścił tablicę pod popiersiem zmarłego. Upamiętniony w Pilźnie w 1616 r.

Miał też kuzyna ks. Andrzeja Bobolę z Dubiecka proboszcza w l. (1676-1704).

Бліжэйшыя продкі і нашчадкі