Maciej Rybiński b. 24 лютага 1784 d. 17 студзеня 1874

Зьвесткі зь Радавод

Падзеі

24 лютага 1784 нараджэнне: Sławuta

нараджэнне дзіцяці: ♂ Jan Benedykt Rybiński [Rybińscy]

нараджэнне дзіцяці: ♀ Jadwiga Rybińska [Rybińscy]

нараджэнне дзіцяці: ♀ Florencja Rybińska [Rybińscy]

нараджэнне дзіцяці: ♀ Aniela Rybińska [Rybińscy]

шлюб: ♀ Евфимия Замбжыцкая (Рыбинская) [Замбжыцкие] b. 1770 d. 1821

1830 нараджэнне дзіцяці: ♀ Rozalia Rybińska [Rybińscy] b. 1830 d. 1905

17 студзеня 1874 смерць: Paryż

Нататкі

Maciej Rybiński herbu Radwan (ur. 24 lutego 1784 w Sławucie na Wołyniu, zm. 17 stycznia 1874 w Paryżu) – polski generał, ostatni wódz naczelny powstania listopadowego.

Wstąpił do armii francuskiej w 1805, rok później został adiutantem Louisa Sucheta, późniejszego marszałka i para Francji. W 1807 przeszedł do armii Księstwa Warszawskiego, został kapitanem 6 Pułku Piechoty, [1]uczestniczył w wojnie polsko-austriackiej 1809, kampanii rosyjskiej Napoleona 1812 oraz kampanii saskiej 1813, gdzie walczył w bitwach: Smoleńskiem, Możajskiem oraz Lipskiem. W czasie ostatniej bitwy pod Lipskiem został wzięty do niewoli. Dwa lata później w stopniu majora wstąpił do armii Królestwa Kongresowego. W 1830 roku został nagrodzony Znakiem Honorowym za 20 lat służby[2].

Po wybuchu powstania listopadowego w nocy 29/30 listopada 1830 dowodził najpierw 1 pułkiem Piechoty Liniowej, później Dywizją Piechoty.

W jego sztabie korpusu lekarzem był Aleksander Okorski Podczas powstania listopadowego walczył w bitwach pod:

Wawrem 19/20 lutego 1831 r., bitwa nie została rozstrzygnięta;

Tykocinem;

Ostrołęką 26 maja 1831 r.

Po zdobyciu Warszawy przez Rosjan we wrześniu 1831 awansował do stopnia generała dywizji. 10 września 1831 objął stanowisko naczelnego wodza powstania, był nim do 23 września 1831, kiedy zebrał się Sejm powstańczy w Płocku, w którym uczestniczył. Stanowisko naczelnego wodza zostało powierzone tymczasowo gen. Janowi Nepomucenowi Umińskiemu. Po raz drugi wodzem naczelnym został 24 września, był nim do 5 października 1831. Został oskarżony o rokowania z gen. Paskiewiczem w sprawie kapitulacji. 5 października 1831 r. przeszedł z oddziałem 20-tysięcznej armii granicę z Prusami w okolicach Jastrzębia[3]. Internowany wraz z armią, władzami powstańczymi z ostatnim prezesem Rządu Narodowego Bonawenturą Niemojowskim oraz członkami sejmu i licznymi politykami w zabudowaniach klasztoru franciszkanów w Brodnicy gdzie przebywał do 12 października.

Po upadku powstania, wyjechał na emigrację do Paryża, gdzie w 1843 roku założył Stronnictwo Wojskowe. Zmarł 17 stycznia 1874 w Paryżu. Pozostawił po sobie Pamiętniki z lat powstania listopadowego.

Pochowany na Cmentarzu Montmartre.

Бліжэйшыя продкі і нашчадкі